ами аз се чувствам пораснала доста често, особено в моментите, в които плача от любов или се справям с проблеми. в други моменти ми се дивее като на малко дете.но не ми се е случвано скоро да имам някакви супер детск прояви. защото бях малко в период на криза и се чувствах доста далеко от детството.
понякога гледам малките деца, които си играят пред блока и ми се плаче. толкова са безгрижни, игриви... не знаят какво е да обичаш, да те боли от любов, да се тревожиш за утре. те просто се радват на могат да играят и това е завиждам им.
но пък после се сещам, че това при мен е минало. и просто съм пораснала. имах прекрасно детство. помня най-много почивките всяко лято с нашите, които бяха страхотни, игрите с приятелчетата пред блока, детските филмчета (е, те наистина бяха супер и сега си ги обичам)
детството е наистина нещо прекрасно и трябва да се изживее докрай. не на 11 вече да се мислиш за голям. аз си бях дете до скоро, и все още съм и не отричам. защото ми се иска да съм дете. възрасните като че ли имат много проблеми...