знам какво е да си затворен в това малко, тясно, тъмно, студено, самотно, страшно място наречено личен ад ... без да знаеш кога, как и защо си се озовал там, без да знаеш как да се измъкнеш, без да можеш да се пребориш със себе си
мястото където светът е тъжен, безсмислен и безнадежден, мястото, където всичко изглежда прекалено трудно, прекалено сложно, прекалено много, мястото, където има радост, красота и спокойствие, но можеш да ги усетиш само с разума си ... чувствата ти са парализирани, сърцето ти е сковано, душата ти е отровена
не можеш да докоснеш нищо, и нищо не може да те докосне ... сякаш между теб и света има невидима бариера
има бариера и вътре в теб самия ... от едната страна си истинския ти, а от другата си ти, чийто атоми са пропити от чернилка
всеки ден умираш по малко ... всеки ден ставаш малко по-отдалечен от всичко и от самия себе си ... всеки ден чернилката те трови и те парализира малко повече
искаш да бъдеш спасен ... но никой не може да те спаси от ада в който сам си се затворил
никой не те разбира, никой не те усеща, никой не те докосва и си абсолютно сам във времето и пространството, затворен в себе си, пленник на тялото и съзнанието си
знаеш, че ключът към спасението е в теб ... но колкото и да се опитваш, не можеш да го достигнеш ...а той е толкова близо ... държиш го в ръката си, но тя е парализирана от болка и мъка и не помръдва
страхуваш се да не се предадеш ... искаш да се бориш, но усещаш че всеки ден ставаш по-слаб ... вярата, надеждата и любовта се стопяват, чернилката ги разяжда и светлината им угасва
чувстваш единствено една огромна тежест вътре в теб ... сякаш самото ти тяло ти тежи ... съзнанието ти е като олово ... нещо те разяжда ... и това нещо идва от теб самия ... съществуването е бреме ... саморазрушаваш се малко по малко
знаеш, че слънцето е там, но не чувстваш топлината му и не виждаш светлината му

толкова ме боли когато пиша това