V pamet na Himiqta

Toj prestypi praga i zaedno s pregyrbenata mu figura v staqta se prosmuka tishinata...V rykata mu viseshe okysanta jylta kniga. Liceto mu bqlo i sbrychkano, a rijavite mu vejdi visqha nad malkite tymni ochi sqkash predpazvajki pogledyt mu ot neshto. S pokucvashta pohodka toj izmina bavno razstoqnieto ot vratata do stola, koito nikoj ne smeeshe da dobliji, i kojto be zatochen da styrchi sam...Tam do uchitelskata katedra.
V staqta careshe mylchanie i red. Chinovete bqha podredeni v pravi redici. Edin zad drug...opitvajki se da se skriqt ot ostriq pogled. Vyrhu tqh sedqha iztrypnali, s prebledneli lica i izpoteni dlani uchenicite...
Okolo koshcheto za bokluk be idealno chisto, obicajnata kupchina ot bokluk beshe izhvyrlena. Dyskata- kato cherna dupka poglyshtashe slynchevite lychi. Nqmashe gi po neq zakachlivite sledi ot beliq tebeshir, koito ne pozvolqvaha na cqloto tova knijno znanie da se izlichi vyrhu neq.
Toj sedna.
- Radvam se da vidq staqta v prilichen vid.
Noviqt uchitel po himiq...Tova beshe vtorata sedmica prez kqto gospodin Trifonov prebivavashe v nasheto uchilishte, a mylchanieto koeto predizvikvashe minavajki po koridora v mejduchasieto beshe pylno. Toj ostavqshe zad gyrbyt si radiaciqta na urana, s koqto izbivashe bezmilostno i proletniq entusiazym obvzel uchenicite.
Nqkakva zla sila go beshe pratila tochno posledniq mesec, za da sekne nadejdite i da ubie zarajdashtata se lubov sred decata v gimnaziqta. Trifonov raztvori dnevnikyt...
- Bezobrazie, 15 choveka ostavat na izpit! Kak q mislite taq? Himiqta e vyv vsichko!
Mylchanie...i posle poznatoto:
- Stani, Petrov!
-Ne sym gotov...
-Zashto Petrov?
-Zashtoto vremeto mi beshe otneto!
-I koj taka pagubno ti otne vremto, Petrov?
-Lubovta, gospodin Trifonov...
-Lubovta? Che tq lubovta e himiq, be Petrov? Spomnqsh li si- serotoninyt, organichno veshtestvo sys...
-Izvinete gospodine- s izplashen glas proshepna Luben- ne tazi lubov mi otne vremeto...
Luben Petrov....Narichan sred syuchenicite si- Vluben Petrov, beshe slabichko, chernokoso momche sys svetyl pogled. Govoreshe za Lubovta sqkash q poznava...Razkazvashe che se sreshtnal s neq v edin svoj syn i ot togava q tyrsel...Neq, s glavnoto L...Literaturnite mu eseta bqha velikolepni...a ochenkite mu po himiq gi kompensiraha.
-Pet dvojki, Petrov! Do tuk te dokara tvoqta "Lubov"? Nqma da zavyrshish...
Kaji mi sega- koi reakcii narichame okislitelno redukcionni, koi veshtestva sa reduktori i koi okisliteli?
-Nemoga da Vi otgovorq, gospodin Trifonov.
-I kak li shte mojesh?! Sqdaj si...Shte se sreshtnem pak Iuli mesec...
Luben sedna, syrceto mu beshe smylchano...Do kyde naistina go dokara taq negova Lubov?
Cqla nosht toj be mechtal za Neq pred otvoreniq uchebnik po himiq. Naprazno?
Toj ostana vse taka preveden nad chinyt si, vglyben v razmishlenieto, dokato gospodin Trifonov razstilashe jiznenovajnoto znanie po himiq po dyskata...
Zvynecyt naj setne udari. Kato ryka koqto kysa verigite toj osvobodi uchenicite...
-Petrov, ostani!- kaza Trifonov
-Kaji mi moeto momche, kyde q tyrsish ti taq Lubov?
-Neznam, no bi trqbvalo da q ima. Vse nqkyde. Nemoje svqt bez lubov!
-Kakto vijdash, moje...Zaminavaj sega u vas che himiqta te chaka.
-I az chakam! Sedemnadeset godini, cqla vechnost...Vseki chaka! Nishto che mislite che q nqma, raztyrshuvajte se. Potyrsete q...I ako q namerite, kajete I che shte q chakam, v Lulakovata gradina...
-Ah, kakvo si mi lulache! Zaminavaj da uchish! Ne i znam adresa na taq tvoq Lubov...
Za pyrvi pyt nqkoj se osmelqvashe da kaje poveche ot "Da" ili "Ne" na gospodin Trifonov. Strastta i mladata nadejda iskreshe ot sinite lubenovi ochi i pronizvashe zamyglenite, otchaqni uchitelski ochi. Gospodin Trifonov se obyrna kym prozoreca s gryb kym Luben i tiho kaza:
-Lubov, kazvash? Govorish ideotshtini! S lubovta e svyrsheno. Nikakva ot nijde...I az q tyrsq, da ne mislish...Suma ti godini. Cql jivot. Ama maj naistina q nqma. Beshe vreme kogato i mene celiq tozi svqt me gledashe s Nejnite ochi, dokosvashe me s rycete i, govoreshe mi s glasyt i...Az sym minal prez toq svqt i sym zaminal. Ne vremeto minava prez choveka, a choveka prez nego. Himiqta moeto moche, himiqta...Vyrvi da uchish!
- Himiqta nqma nishto obshto s Neq! S onaq s glavnoto L, golqmata, svobodnata, istinskata! Neq tyrsq az ne himiqta...
Luben izkreshtq poslednite si dumi i izhvyrcha prez staqta. Ne vidq ochite na stariq si uchitel, zashtoto toj beshe obyrnal kym mladata storjna figura na luben stariq si pregyrben gryb. A umorenite mu ochi naprazno se vziraha prez prozoreca...
Luben ticashe prez dvora, i zaaradi sylzite ne vidq murgavkoto momiche v koeto se blysna. Toj vdigna pogleda si i tam go posreshtnaha dve zeleni ochi, v koito se be sybrala cqlata proletna magiq.
Luben izbqga ot ostanalite chasove i otide v Lulakovata gradina. Tam beshe negovata dusha, tam toj namirashe pokoj. Malko sled kato sedna nqkakva nejna ryka dokosna ramoto mu. Rykata beshe taka leka, sqkash peperuda be kacnala. Luben se obyrna i potyna v onezi zeleni ochi, koito mu se usmihvaha s Nejnata usmivka.
-Izpusna si belejnika kato se sluskahme,- kaza momicheto- Gospodin Trifonov kaza che sigurno si v Lulakovata gradina, i me osvobodi ot chas da ti go vyrna. Porycha da ti kaja, da ne zabravqsh himiqta.
Glasyt i beshe kato pticha pesen, kato zvyn na kambanka koqto zove syrceto mu kym lazuryt na visinite...
Na sledvashtiqt den Luben otide v kabineta na gospodin Trifonov, za da mu kaje che Neq vse pak q ima, no ne go otkri.
Nikoj poveche ne vidq strashilishteto Trifonov...

[The^Burning^Red]

P.S. : Mrazq kogato zabravq da se Logna....

[sometimes_]

Много е хубаво. Показва как любовта може да преобрази човек.
Единствената ми забележка е, че пишеш на кирилица и това ще попречи на много хора от форума да го прочетат.
Следващия път на кирилица!