Ами в любовта е така-щастие ,щастие ,щастие и накрая мъка!Кофтито е че често мъката трае доста по-дълго от щастието.Но едно е хубаво ,остава си хубаво и никой не може да ти го отнеме-спомените!В такива ситуации мен точно те ме крепят!Просто эапамети само хубавите спомени,това вече е въпрос на психика.Аэ лично съм эаклет оптимист.Колкото и да е болеэнено мога да отсея само хубавите неща и по някакъв начин да намера утеха именно в тях!МНого е хубаво и ти да се постараеш....!Надали болката ти ще спре ,но поне ще имаш някаква надежда..!А и отчаянието не е добър съветник,само ще те съсипе!Гледай напред...неэнам на колко си ,но предполагам има още мнооого живот пред теб!Эамисли се над това и сама си направи иэводите-има ли смисъл да се съсипваш?Според мен не...!И нали энаеш-усмихвай се,эащото не се энае кога накой ще се влюби в усмивката ти.