Аз се имам за най- щастливото лапе (добре де, едно от най- щастливите) в периода от 2 до 11 години. После спрях да се харесвам, малко по малко само4увствието ми падаше ,ей така, без при4ина. Просто отвътре нещо ми тежеше. Постепенно запо4нах да се намразвам, сдухвах се от най- малкото нещо, намерих други (не търсих, дори избягвах контакт). Преди бях супер силна у4ени4ка, но в новото даскало просто не ми се занимаваше с нищо. Постепенно се оправих.Сега ще дам вси4ко от себе си, за да си наваксам пропуснатото.
Ето че някой хора сами са си виновни за главните си проблеми.