Те се скитаха в полето
винаги двама, винаги.
Две усмихнати хлапета -
цели в прах и в драскотини.
После търсеха реката -
винаги двама, винаги.
И се пръскаха с водата
чак до мрак, чак до мрак...
Кой си спомня за полето
с младите жита.
Но приятели ще има вечно -
други тичат там сега.
Други тичат към реката -
винаги двама, винаги.
И кипи по тях водата
чак до мрак, чак до мрак...
О-о-о
Двама, двама, чак до мрак...
Но приятели пак ще има,
други тичат там...