Цитирай Първоначално написано от Lord_Of_The_Night
Искам да ви попитам боляло ли ви е толкова че за нищо друго неможе да мислите,всякаш вече нищо не ви носи радост,освен макар и малко време с човека,когото обичате истински.
Ами изпитвала съм го, да. 4 месеца бях като емоционален парцал, животът ми просто се обърна с главата надолу, от жизнерадостно румено момиче бях станала на апатична хърба, която рядко се храни и често плаче. За щастие не ми се налагаше да го виждам с друга, но пък беше измъчващ фактът, че беше свободен и че не ме пожела, поне не отначало, макар че едва ли имаше по-близка от мен, макар и да общувахме по чата и си лафехме всеки възможен Божи ден (иронията е, че бяхме една смяна, от едно училище, но просто нямах смелост за повече ). Слава Богу, накрая разбра какво изпуска.
Макар че това си имаше и отрицателна страна - загубих мечтите си. Вярно, че се сбъднаха, но след това спрях да мечтая. А да нямаш мечти е все едно да загубиш себе си. Както казват - внимавай какво си пожелаваш...

Към автора: Защо просто не й кажеш какво чувстваш? Това, че е заета, не ти пречи да споделиш какво чувстваш. А и ще ти олекне. Само не разчитай на това тя да ти скочи на врата веднага и да сподели, че споделя същото - представа нямаш какво е разочарованието. Но по-добре ужасен край, отколкото ужас безкрай, нали така... Може би след като тя ти каже, че не може да сте заедно, вече ще спреш подсъзнателно постоянно да я желаеш и да си даваш надежди да се съберете, затова постепенно ще забравиш.