Преди около 2 години се влюбих в едно момче.. Дълго време си писахме по скайп и мирка, но той продължаваше да настоява, че не ме харесва.. Както и да е след доста време все пак тръгнахме - на моя рожден ден преди малко повече от година. От начало всичко беше наред.. Аз бях влюбена - за мен той беше невероятен.. мил, сладък, човек с когото мога да говоря... С времето обаче се оказа, че е по-чувствителен отколкото предполагам.. Стана така, че ролите ни се обърнаха и аз вече бях човекът, който диктува правилата и на чието рамо се плаче.. В крайна сметка за 1 година аз проплаках само веднъж заради него и то преди около 6 месеца, а преди да тръгнеме.. т.е. преди да го опозная така си проплаквах бая честичко. Сега тази размяна на ролите ме побърква.. Искам и аз емоции, искам мъж до себе.. човек с когото мога да проведя нормален разговор.. спор бяз да се чудя дали ще се разплаче.. Не издържам.. Може би съм прекалено голяма егоистка и той е прекалено влюбен, за да е по-различно, но точно тази прекалена ппривързаност ме отблъсква... Днес се скарахме... Утре ще говориме за това дали да продължим да излизаме... Не знам как след всичко се стигна до тук.. С времето хората излизат различни...
Пожелавам успех на вас.. на мен май не ми провървя.. Дори и сега да се съберем, по натам вероятно пак ще съм в подобна ситуация..

Аз съм на 17, а той на 18