Да, дядо.
Адски много го обичах.. а умря /от инат/ пред очите ми. Тогава добре, че бяха братовчедките, да ми дадат чаша вода и да ми кажат да дишам.. Кофти тръпка.. и сега като се сетя, като пиша това и ми се насълзяват очите.. НО.. живота продължава. Тогава /бях на 9/ плаках цял ден, замалко да започна да заеквам и някак.. нереално ми беше всичко. На другия ден, когато го видях в ковчега.. не заплаках. Не ми позволиха да отида на погребението. Но, пак, както казах, живота продължава.
Лека му пръст на човека.