Такаа, а пропусна да ми напишеш какво мислиш за сегашното управление.
- Не съм до толкова запозната както казах... :/
По въпроса за отглеждане на дете с увреждане/Даун- мислиш ли, че то би се реализирало в обществото? Смяташ ли, че обществото е готово да приеме и да помага на тези хора? Не те ли е страх, че, когато един ден това дете остане само /без родители/, не го чака нищо добро?
- Ух, пак въпрос, на който ще се оплета.
Дали би се реализирало в обществото - Да. От това, което знам за синдрома на Даун е, че макар и да се наблюдава забавяне в развитието, те притежават таланти и дарби, които трябва да бъдат насърчавани. Ако от най-ранна възраст започнат терапии, подпомагащи развитието, то не виждам причина детенцето да не успее да се реализира където и да е било. С подходяща медицинска помощ тези хора могат да водят напълно здрав живот.
Дали обществото приема тези хора? - Мисля, че хората, които са готови да помогнат на обикновен човек, биха помогнали и на болен от синдрома на Даун, а такива, които не проявяват съчувствие дори към здравите, не биха проявили такова и към болните. Дано разбра какво имам в предвид. 
Един ден, когато остане без родители, най-вероятно то вече няма да е дете, поне така мисля. Предполагам, че ще е трудно, но един такъв човек би се справил с отсъствието на родителите си както може да се справи и един съвсем нормален човек.
Болните от Даун не са толкова различни от нас. 