И аз преди седмица си мислих подобни неща и стана кофти.Сетих се колко е по-лесно да си дете иии...дори онези случи,когато паднеш и тичаш при мама да те гушне. После си казах,че вече отивам на мястото на каката/лелята/майката,но няма да мога да се върна към 'детето' дори и да искам.Вече аз трябва да съм тази,от която малкото същество очаква прегръдка или успокоение и т.н.До няква степен е малко кофти,когато виждаш как растеж и колко бързо минава времето,но при всяко едно положение си има и хубава страна на нещата....

Дори и като погледна преди колко време се регистрирах и на колко години съм сега ,бързичко стават нещата.