Ами и мен много ме беше страх, но майка ми ме убеди и отидох на зъболекар, за което сега никак не съжелявам. Всъщност от цялата история най-болезнена е упойката след това, ако си при добър зъболекар, нищо не чувстваш, а само чуваш звука от машините затова ти препоръчвам да си вземеш слушалки и все пак недей да стоиш по форумите и да се чудиш колко ще боли, а отивай докато не е станало прекалено късно...
Не се страхувам да съм.. ничия.. Дори да ме боли от нямане. Ръцете ми еднакво ще обичат.. и истинският. И измамника..
Сякаш крещиш, но никой не може да те чуе. Почти те хваща срам от това, че някой може да бъде толкова значим и без него да се чувстваш като нищо.. Никой, никога няма да разбере колко боли.
Чувстваш се безнадежден, но нищо не може да те спаси..
Той си тръгва.
Дори искаш да върнеш всички лоши неща, за да можеш да имаш отново и добрите..