уморена съм. слушам остава. обичам и не знам защо. обичам и знам, че това няма никакво значение. чувствам се незначима, толкова мъничка, като карфица, изпусната на пода, която никой не вдига, защото носело лош късмет. мога само да ранявам, за да ме забележат. а не искам. да ранявам, не да ме забележат.
като по-малка, когато започнах да се уча да обичам, си мислех, че най-трудното, най-смелото, Нещото, което категорично оформя нещата, като панделка около подарък, е актрикулирането на чувството. сега не знам кое е ключето. не знам дали изобщо има ключе. не съм го измислила. но съм сигурна, че думите са само камъчета, които удрят по обувките, като песъчинки в безкрайността. а толкова силно искам да знача, че чак ме боли.