Предварително се извинявам, защото незнам къде да побликувам тази тема.
Наскоро почина скъп за мен човек, койо от доста време беше болен и знаех, че това ще се случи рано или късно. Проблема е, че неможах да отида на погребението, нямашe да понеса гледката. Странното е това, че не пророних нито една сълза, когато научих за смъртта й, просто седнах загледах се напред и се опитах да отклоня темата. Незнам защо го направих. Може би толкова силно го праживявам, че дори не искам да говоря за това. Винаги е така. Не искам и не мога да скърбя, просто го преживявам вътрешно. Толкова ли е странно ?...