Много тъжно. Много. Посъбрах си егото от пода, което ме удволетворява до известна степен, ама всичко друго... Глуха, сляпа и тъпа да бях - по-добре щеше да е, отколкото да научавам такива неща. Не че ме грее особено в оня смисъл, в който си трябва, просто ми е непонятно как го раздава над нещата и е продължил напред толкова бързо. Очаквах повече време да ме преживява, ама нейсе. Както и да е, това повече никога няма да си го причиня.
След малко забърквам едно кафе и бягам да чета.