Приятели.. Кхъм.

Провокирана от нещо!, но няма да споделям какво, се замислих, че имам голям проблем с критиката. Просто не мога да търпя критика. Ужасно ме разстройва, приемам я навътре, мразя я, и някак смятам, че ако някой ми е приятел, трябва МИНИМУМ да ме критикува и независимо че правя глупости, просто да ги подминава, а не да по някакъв начин да ми показва, че греша или да ме "дискредитира", да ме поправя и етц., да ме кара да си виждам грешките иии най-вече поправянето - "поставянето на място" и етц.
Критиката ме разстройва, понякога ме разплаква, трайно влошава настроението ми и изтърпявам направо колосална вътрешна борба между изречените думи и егото, за да я приема и да спра да правя цупливи циркове.

С две думи: Трябва да работя над умението да приемам критика.


А вие, над какво трябва да работите?
Имате ли някоя черта, която в себе си не харесвате и смятате за крайно вредна?

Нека тук даваме лични примери за неща, над които е добре да поработим, за да живеем по-успешно, по-щастливо и в мир с околните.