Чета Dance, Dance, Dance на Мураками. Книгата, досущ като Норвежка гора, е взаимствала заглавието си от песен. Има интересна история, която си заслужава, но е предадена толковааааа скучно, бавно, не-динамично, еднотипно, монотонно, че умирам. Едвам се насилвам да я чета.

На 165-та страница съм, де, от общо 393, така че се надявам по-натам да не остана разочарована и от историята. Искаше ми се Кинг да я беше предал. Хах.