Вкъщи е обратното. На баща ми не му стигат 1000 лева само за него и винаги от малка съм се чувствала кофти по въпроса с парите. Това е много погрешно. Не работя с договор, защото нищо не ме устройва, но с пасивни доходи се справям супер вече втора година. Дискотеките и баровете не ме блазнят. Пестя на макс и нещо се появява. Имам парите и плащам. Подобни моменти ме радват от осми клас. Да правя подаръци на някого или да заведа мама на ресторант. Купих си четец съвсем спонтанно и съм много доволна. Мрънканици няма у нас. Не, че не са прави да ти го казват, но не си някой хаймана, а работиш, за да не знаеш как да се справиш със сметките си.
Вкъщи аз мрънкам, защото не може а се живее ден за ден. Винаги ще изникне нещо. На дванайсет станах родител на собствените си родители. Ефект има, но много бавен. Не бих се оставила в тяхното положение, защото няма винаги да изкарваш големите пари. Превръщаш се в егоист и гледаш само себе си, а си глава на семейство.