Здравейте ,твърде много събирах и най-накрая се реших да си кажа какво ми тежи. Всичко започна преди година ,когато осъзнах ,че повече няма да я виждам. Завършвахме и просто ми беше толкова тежко ,че няма да видя повече единственото момиче ,което някога съм обичал. Чувствата за съжаление не са споделени. Някак ми стигаше да я виждам ,да знам че е добре ,мислех си че времето ще излекува раните и ще срещна някой друг ,който да ме накара да я забравя ,но и до ден днешен не се случва. Толкова много я обичам ,че се отдръпвам от всяко едно друго момиче. Не съм някакъв антисоциален грозноват тип ,напротив даже ме търсят други момичета и то хубави ,но просто като се сетя за нея и почвам да ги отблъсквам. Наскоро дори отказах секс от едно хубаво момиче ,за което приятелите ми още ме подиграват (за мое щастие не знаят причината). От една година насам плача почти всеки ден ,защото знам че никога няма да е с мен. Някои дни плача по 3-4 пъти ,дори и повече. Сънувам я постоянно ,сравнявам я с всяка която срещна ,не мога да я забравя. Промених се изцяло ,от веселяк оптимист ,станах супер арогантен и груб. Не искам да ме съдите ,просто искам да ме посъветвате какво да правя ,вече не издържан. Една година мина и все още е единственото нещо ,което обичам и искам. Готов съм да заменя за нея всичките ми приятели и познати ,дори и родители. И то в пакет...