денят си започна тъпичко и пак се появи тая буца в стомаха ми, сякаш душата ми се свива на кълбо там, разочарована и самотна от хората.. или по-скоро от един конкретен чиляк. може би е егото ми, но тва, че така пак почна да ме игнорира хич не ми се нрави и ми иде да го запсувам, но айде пак ще направя опит аз да съм добрата и да го потърся, но не знам колко още ще издържа така..
поне май това с работата се уреди, ама баш сервитьорка ли.. е тва е, никога не казвай никога, щото после.. ставаш за смях :д