Мислиш ли,че съм изпуснал момента... :/

Първоначално се разминавахме като пътни знаци, до като не дойде момент в който именно тя ме заговори за нещо.. "Внимавай ще се удариш...." в следващите няколко минути ме разпитва как се казвам, на колко съм.. и така.. от тогава все повече и повече си говорим..

В началото,честно казано нито съм се интересувал,нито съм я познавал.. но малко по-малко с разговорите и действията и стана някак си симпатична.. Писах и няколко пъти, шегички бъзици, но не съм свикнал с онлайн свалките и оставих само като се засичаме така случайно.

На няколко пъти ми намекваше,че ще ходи да се разхожда (сутрин/вечер) до една близка хижа в планината(4-5км) и като я питах сама ли? и тя ами да? След седмица две пак ми казва,че после ще ходила там и там.. и след секунда две: Да знаеш,че само на теб съм казала и ако се изгубя да ме имаш изпредвид :ДД

- да ли това не е бил момента да нахално да и предложа компанията си? но аз съм си такъв и не знам да не би да и досаждам.. мразя да се натрапвам на хората..

Сега като се замисля, май е трябвало ам ах тъпа картуна..