... и това ме притеснява и обърква. Досега не се е случвало да бъда с някой, който да се отнася с мен така... но понякога това отношение става задушаващо и натрапчиво. Това ме кара да се замисля дали е достатъчно? Това което съм аз... за него? Дали изобщо го заслужавам?
Понякога не мога без него... иска ми се само да го видя, да го гушна. Но има моменти, в които искам да ме остави сама за няколко дни, да мога да дишам спокойно без неговите постоянни обяснения в любов. Иска ми се да знам, че тръпката ще я има.. и че няма да изчезва и да се появява както сега. Понякога се опитвам да му го кажа, но виждам че го боли... и мен ме заболява.
Объркана съм... леко шашната... различна от онова, което съм била с другите. Дали е временно ? Изобщо каква е перспективата... ?