Мацка, не знам дали въобще мнението ми може да се нарече отговор на твоя проблем, но искам да споделя нещо.
Преди около 3 години ми направиха операция, след която вече не можех да ходя. Първо не можех да се държа въобще на крака, после вече ходех с патерици (и сега съм така, всъщност). Бях само четвърти клас, днес съм седми и също като теб се местя в ново училище. Още тогава ме беше страх, че другите деца ще ми се подиграват, че ще се отдръпнат от мен. Нормалното, весело момиче се беше превърнало в ... безпомощен инвалид. Но явно съм уцелила на добри хора, които ме подкрепиха и никой не посмя да ме обиди.
Днес този страх се възроди и е още по- силен, защото отивам на ново място, с нови хора, които не ме познават. Сега наистина се страхувам, че те ще се отдръпнат, че ще съм сама. Но вярвам, че ще се намери човек, който да надникне в сърцето ми и да открие какво се крие там.
Та.. вярвай и ти. Вярвай в доброто и не се предавай!