Познато чувство.. Като малък исках да порастна по-бързо - мечтата на всяко малко момченце - да бъде голям мъж, да има шоф. книжка, да прави като 'големите батковци'.
Е, какво.. всички детски мечти се сбъднаха и видях, че съм се стремял към едно голямо нищо, към нещо, което ме обременява за цял живот - отговорността. Това, да бъдеш голям, пълнолетен, сам да се грижиш за себе си.
Нищо вече почти не ми е на готово. Ех, кога беше времето, когато нямах толкова работа, разполагах с цялото време на света, гледах редовно кеч и се кефих на силните чичковци, по цял ден се шлях.
Свърши всичко, сякаш отведнъж. Няма връщане назад. Има само спомени, но те няма да те нахранят. Те са нещо красиво, но практически ненужно. Започна се голямата борба.
Това е, това е то, към което се стремят всички малки деца. Колко жалко, че не осъзнават за какво мечтаят и какво ще им донесе то - една непрестанна битка с живота, от която никога не излизаш победител.