Много ми е мъчно и не знам как да го преодолея. Малко е гадно, защото постоянно мисля за това и искам да можех да го променя, но не мога да повярвам и вече дори се чудя дали съм реална.
Едни познати катастрофираха и само един от тях оживя. Не мога да спра да се питам защо стана така. Не мога да спра да съжалявам, че преди не бях по-мила с тях - не че съм била груба, но по-скоро хладна, въпреки че се събирахме три-четири лета.
Чак сега се сещам колко хубави спомени имам с тях и колко много ми липсват и колко различно ще бъде от днес нататък всичко.
Толкова много ми е мъчно, че толкова млади хора - на по 20 години - и така завършиха живота си, а целия живот беше пред тях.
Не мога да си представя какво им е на родителите им, по-близките им приятели, на момчето, което беше с тях.
Надявам се с времето да отшуми това, което изпитвам в момента и че се разревавам от най-малкия спомен за тях.