Едно момиче, без да ме познава особено добре, ме нарича така.
И мама... понякога.
Има нещо романтично в името. Бонбоните в искрящи целофани и чорапите без чифтове, с единия крак в/у тротоара, другият - на Пътя.
И кораби, морета, състезания... имаш сила, цялата, която ти е нужна. И хапчета ти трябват, налага се, уви, така е с хората, но никога, никога няма да се случи... онова, започващото с "п"!

Тихото обича да говори, шепти, мъниче, знаеш, но се чува. Хубаво е, по-хубаво, най-хубаво.)

А бялото не е лошо, никак даже. Вади боите, хей, ако си нямаш, вземи от моите. До следващия път.

Едно сърдечно усмихнато утро ти желая!)