Пролог:
Времето бе мрачно, а дъждът безпощадно се разбиваше в лицето ми.
Бях паднал на колене в калта, държейки безжизненото и тяло. Тя беше млада, красива със снежнобяла кожа и дълги, затънали в кал крака . Устните и бяха посинели и струйка алена кръв се стичаше от тях...
Тантури – 1957г.